Kerstmis van een kunstenaar

Het is nog niet te laat om na te denken over je wenskaart, maar er is geen garantie dat je dat op tijd kunt doen. Florine Asch zal het wel op tijd kunnen produceren: ze wordt overspoeld met bestellingen! Deillustratrice, die zo’n tien jaar geleden met haar man en hun twee dochters naar Brussel verhuisde, kan maar niet stoppen. Sinds haar eerste tentoonstelling bij deParijse antiquair Patrick Perrin in het begin van de jaren negentig heeft ze haar penseel bijna nooit meer neergelegd. Ze viel meteen op door haar delicate, elegante stijl, haar lichte, schetsmatige lijnen en haar aquarelkleuren en trok meteen de aandacht van luxehuizen, die op zoek waren naar een nieuwe manier van communiceren. Op de vraag om er een paar te noemen, somt ze lachend op: “Cartier, Tiffany, Fauchon, Dior, Vuitton, Hermès, Ladurée… Er was ook het Ritz, het Plaza Athénée, het Meurice…”. Zoals je ziet is de lijst lang en prestigieus. Maar het is niet een opsomming van al het werk van Florine, want naast deze opdrachten ontvangt ze er evenveel van privéklanten. En hier is discretie aan de orde van de dag… Ze zegt met een glimlach: “Ik kan je twee namen geven, omdat ze al mijn hele carrière bij me zijn en ik denk niet dat ze het me kwalijk zullen nemen, ze zijn zo gul: Prins Pierre d’Arenberg en Prinses Astrid van Liechtenstein. Twee persoonlijkheden die een samenleving illustreren die bijzonder gevoelig is voor haar verfijnde wereld en altijd op zoek is naar een origineel idee voor een feestuitnodiging, een huwelijksaankondiging, een wenskaart…

Florine Asch heeft deze dertig jaar creatief werk samengebracht in een prachtig boek getiteld Un monde merveilleux. Het is een titel die klinkt als een kinderverhaal, en niet toevallig: ze heeft dan wel het figuur van een femme fatale, maar ze blijft een dromerig klein meisje, verliefd op schoonheid, harmonie en vrolijkheid. “Ik geef het graag toe: ik leef in een luchtbel en ik werk voor mensen die met mij in die luchtbel willen voor een bruiloft in Venetië of een verjaardag in Marrakech. Mijn enige doel is om mensen te laten dromen. In zijn tekeningen is er geen spoor van lelijke hedendaagse stedenbouw, geen toeristen aan de horizon, het San Marcoplein is leeg, net als de piramides van Egypte, de kinderen zien eruit alsof ze uit een prentenboek uit het begin van ^{de 20e} eeuw zijn gestapt en hun speelgoed komt uit de beroemde Parijse winkel Au Nain Bleu. Dieren zijn ook prominent aanwezig: zwermen vlinders en duiven, vriendelijke honden en konijnen, beschermende leeuwen en beren, en niet te vergeten een paar vriendelijke ooievaars, een knipoog naar Florines Elzasser afkomst. Een ideale wereld, ontdaan van alle onooglijke elementen, want we doen geen beroep op haar om de realiteit van ons dagelijks leven te reproduceren, maar om eraan te ontsnappen.

We waren dus benieuwd hoe het dagelijkse leven van Florine eruitziet… In een rustige straat in Brussel staat een prachtig herenhuis dat al positieve vibes verspreidt. En als ze de deur opent, voel je meteen een warme en zorgzame sfeer. “We zijn hier ongeveer tien jaar geleden komen wonen omdat het voor mijn man gemakkelijker was om in Brussel te werken en te wonen. Ik geef toe dat ik in het begin niet enthousiast was… ik hield echt van mijn leven in Parijs. Maar we hebben de sprong gewaagd om een andere reden: we hadden onze twee dochters, toen zes en drie jaar oud, en we wilden een betere levenskwaliteit voor hen dan in Parijs. Uiteindelijk werden we verliefd op dit huis.

Het is licht, wat niet altijd het geval is in Brussel, en heeft een grote woon-eetkamer die uitkomt op een terras op het zuiden, met het onschatbare voordeel van toegang tot een tuin waar de hond Nougat kan ravotten. De centrale trap, typisch voor dit type huis, is breed en leidt naar een groot aantal slaapkamers. Een ervan is natuurlijk omgebouwd tot atelier. Florine tekent en schildert er elke dag, gelukkig wegglijdend in haar poëtische wereld. “Maar mijn leven wordt onderbroken door het lesrooster van de meisjes,” zegt ze. Over haar werk waakt een prachtig portret van haar tante van vaderskant, geschilderd in de jaren 1930 door Firmin Baes. “Ze woonde in Ukkel en ik bezocht haar regelmatig. Het was mijn eerste link met Brussel.” Achter haar hangt een groot kamerscherm waarop ze tientallen kartonnen dozen heeft geplakt, souvenirs van voorbije feesten en tegengiffen tegen de somberheid…

Maar over het algemeen is Florine Asch niet geneigd tot somberheid. Ze is altijd enthousiast en opgewekt en leent zich graag voor het dekken van de kersttafel voor dit decembernummer. Ze is verrukt over het idee van de feestdagen. Misschien is het wel de enige tijd in onze moderne wereld waarin we nog kunnen genieten van een beetje magie. Florine dekt haar tafel met een glitterend gouden tafelkleed, waarop ze doorzichtige borden plaatst, zodat ze er een tekening van de naam van de gast onder kan schuiven. Slim en charmant! De glazen zijn Oostenrijks, het zilveren bestek komt uit de familie, de servetten zijn geborduurd door haar vriendin Magali Dogana, net als enkele slingers, fruitkransen, kandelaars en twee indrukwekkende kandelaars van bergkristal. “Ze zijn gemaakt door de zus van mijn moeder, die ook deze displaystandaard en deze schaal heeft gemaakt. We zijn erg doe-het-zelvers in de familie!” En inderdaad, we herinneren ons dat toen we het huis bezochten, in de bibliotheek een aantal verbazingwekkende gemonteerde voorwerpen onze aandacht hadden getrokken. “Mijn moeder vermaakte zich haar hele leven door ze te maken met afgedankte bronzen fragmenten, parels en schelpen. Het is gemakkelijk te zien waar haar artistieke gevoeligheid vandaan komt. “Het heeft mijn oog gevormd,” zegt Florine nuchter. En op haar beurt interesseerde ze zich voor de ontwerpers van haar tijd, zoals te zien is aan de wandlampen en stoel van André Dubreuil, de vazen van Hervé van der Straeten, de fauteuil van Garouste & Bonetti en niet te vergeten de stoelen van Isabelle de Borchgrave op het terras. “Ik aanbad haar, ik mis haar heel erg”. Aan de muren hangen twee schilderijen van Kyosuke Tchinai en een andere van Kurt Mair, die Florine leerde kennen toen ze studeerde aan deEcole des Arts Décoratifs in Straatsburg. “Hij woont in Italië en haalt zijn inspiratie uit de Renaissance, dus ik hou van zijn prachtige, droomachtige wereld…” Als een echo van Florines wondere wereld.