Asterix en Obelix in Lusitania: een luchtige portwijn

Een avontuur vol wendingen, getekend met het respect van een absolute fan door Didier Conrad, die de serie al 7 albums lang tekent. Dit is pas Fabcaro’s tweede scenarist: de auteur van Zaï zaï zaï is ook romanschrijver (zijn boek, Le discoursis ook bewerkt voor de bioscoop) slaagt erin om zich, zonder zich te forceren, te vormen naar de ondeugende maar nooit woeste humor van René Goscinny. Kortom, zoals het duo uitlegt, zijn de avonturen vanAsterix en Obelix aan de kust van Portugal allesbehalve… verzanden.

Eventail.be – Ligt de oorsprong van het boek in het personage van Boulquiès, destijds een kleine medewerker van “Le domaine des dieux”?
Fabcaro – Het idee was dit keer om een reisalbum te ontwerpen en ik realiseerde me datAsterix en Obelix nog nooit in Portugal waren geweest. Ik dacht aan het secundaire personage dat we ontmoeten in Le domaine des dieux. Narratief gezien is het logisch omdat hij de mensen van Gallië kent, omdat hij daar als slaaf heeft gewerkt in Domaine des dieux. Aanvankelijk is Boulquiès een karikatuur van de dichter Fernando Pessoa, naar wie onze strip verwijst via zijn meesterwerk Het boek der innerlijkheid. Er is ook een kleine knipoog naar Lio tegen het einde, wanneer een Portugese vrouw terugschreeuwt dat“brunettes don’t count for shit“. Aan de andere kant is het me niet gelukt om Linda de Suza in het verhaal te passen.

E. – Je hebt het duidelijk over saudade, wat een andere beleefdheid van wanhoop is dan humor?
Didier Conrad – Een fatalisme dat eigen is aan het Portugese volk. Het principe van de reisalbums van Asterix is het vinden van een doorgang. In het geval van de Bretoenen was dat het Britse slijm, in het geval van de Helvetiërs de Helvetische reinheid. Dit is altijd een welwillende eigenschap en geen cliché, in overeenstemming met de nalatenschap van René Goscinny…
F. – Als scriptschrijver vond ik het een leuke uitdaging om van iets melancholieks als saudade een komische gimmick te maken.

E – Is het makkelijker om je een album voor te stellen over een natie of een volk, in plaats van sociale kwesties aan te pakken via het dorp zoals in “L’iris blanc”, het vorige album?
F. – Ik begon te werken aan een ‘dorps’ album, en ik vond het makkelijker om me een ‘reis’ album voor te stellen, met behulp van verhaalkrukken: een cultuur, een volk, een setting, verschillende culinaire specialiteiten… al deze elementen voeden het verhaal. In de dorpsalbums is het een variatie op dezelfde setting, wat ingewikkelder is.

E. – De toon is politiek correcter dan in de tijd van Uderzo en Goscinny. De zwarte bewaker op het piratenschip rolt bijvoorbeeld niet langer haar“r”s” en draagt een overhemd…
F. -. Zowel humor als de maatschappij zijn veranderd: er zijn bepaalde codes die niet meer hergebruikt kunnen worden. Daarom hebben we dit personage, waar ik zo van hou, in de garderobe gezet. We hebben het net geüpdatet

E. – Verandert het ontwerp door een andere scenarist?
D.C. – Ja, Jean-Yves Ferri, Fabcaro‘s voorganger, stelde zich een precieze mise-en-scène voor, die door zijn starheid een echte hoofdpijn bleek te zijn. Fabrice daarentegen laat me vrij om te doen wat ik wil.

E. – Waar gaat het volgende reisalbum heen: Japan, Rusland, de Inca’s, Sardinië, de Elzas of zelfs de ‘Ch’tixs’?
D.C. – De afgelopen dagen hebben we ons vermaakt met het bedenken van de volgende reizen die we zouden kunnen maken. Het is niet gemakkelijk, want alles is al gedaan. Het kan niet te ver weg zijn, want het is niet erg geloofwaardig voorAsterix en Obelix om per vlot of tovertapijt te reizen. We hebben een paar ideeën….
F. – Maar we houden vast aan het Ch’tix-idee: we betalen je de royalty’s als het idee werkelijkheid wordt… (lacht)

Foto omslag: Didier Conrad en Fabcaro @ Julien Knaub