Rick Owens, de zwarte ster van de mode

“Ik denk dat ik altijd heb geprobeerd een realistisch beeld van de wereld te geven. Het is een zoektocht naar schoonheid, maar met een vleugje realisme.” Rick Owens, wiens echte naam Richard Saturnino Owens is, heeft van alternatieve mode een manifest tegen sektarisme gemaakt, waarbij hij zich laat inspireren door de culturen van de undergroundculturen en de glamour van de jaren 1030. Owens, een geboren Californiër die al meer dan twintig jaar in Parijs woont, heeft een wereld gecreëerd waarin waarden zonder oordeel, status en normen voorbij de clichés geboren worden. Een carrière gedreven door het heilige, maar ook en vooral door zijn vrouw en alter ego Michèle Lamy, die een sleutelrol speelt in zijn creatieve proces. Dit is wat het Palais Galliera in Parijs door Temple of Love. Meer dan honderd silhouetten, nooit eerder vertoonde archieven en video’s zijn te zien, samen metkunstwerken en installaties buiten de muren van dit ^19e-eeuwse monument.

Geavanceerde structuren

De man die begon als baas voordat hij in 1994 zijn gelijknamige merk lanceerde, heeft de schoonheid van een Indiase chef-kok. Zijn roots komen echter van een Mexicaanse moeder met Azteekse roots. Zijn lange, sluike zwarte haar, getatoeëerde lichaam en donkere stijl hebben van hem een subversieve, out-of-the-box ontwerper gemaakt. Rick Owens combineertgotische esthetiek methedendaagse elegantie, ascetisch tribalisme met de verfijning van Parijse en New Yorkse haute couture. Zijn hele garderobe, die sinds 2001 in Italië wordt geproduceerd, put uit de cinema van de Hollywood Golden Age, het brutalisme,moderne kunst en literatuur. Hij cultiveert vakkundig zijn eigenheid, laat zich gelden tegen de stroom in en vindt de mode opnieuw uit door zijn asymmetrische snits, donkere kleuren, laarzen met enorme hakken en zijn verduistering van stukken en materialen. Elk van zijn shows is een esthetische performance die verandert in een revolte tegen conventionele wijsheid, patriarchaat en intolerantie. Hij provoceert zowel door zijn creaties als door zijn keuzes voor de enscenering: van “stappendansers in plaats van modellen” tot het “blootgestelde geslacht van zijn mannelijke modellen”, via “vrouwen die geroemd worden om hun fysieke kracht”.

Manifeste sur le runway

“Toute rétrospective ou exposition qui serait dirigée par quelqu’un d’autre restera une interprétation, ce ne sera pas la voix originale, authentique”, avait-il déclaré dans une interview accordée au Printemps pour son superbe travail de curation sur le triptyque Subhuman, Inhuman, Superhuman à Milan, en 2017. Au Palais Galliera, il prend cette fois les commandes de la direction artistique et investit également l’univers de l’art et du design, imaginant des sculptures et des pièces de mobilier pour repousser toujours plus loin les limites de sa création à l’énergie organique. Côté scénographie, Temple of Love offre notamment une reconstitution de la chambre à coucher californienne du couple, quand les statues de la façade extérieure se vêtent d’un tissu brodé de paillettes. Tout autour, des sculptures de ciment aux formes brutalistes viennent rappeler ses œuvres dans le domaine du design, l’ensemble orné d’un par-terre floral issu de son Los Angeles d’antan. L’exposition revient également sur certaines sources d’inspiration à travers des œuvres de Gustave Moreau, de Joseph Beuys ou encore de Steven Parrino. À travers cette mise en scène immersive, le “Prince des Ténèbres” (Prince of Darkness), comme beaucoup aiment le surnommer, continue de tisser un style sans pareil, à la fois brut et tendre, fluide et déstructuré, radical et futuriste.

Photos : © OWENSCORP