Frédéric Beigbeder : In de voetsporen van zijn vader

L’Éventail – Was het het wachtwoord “Navarre1938”, de digitale nalatenschap die je vader achterliet, dat je overhaalde om over hem te schrijven?
Frédéric Beigbeder – Ik heb na zijn dood niets over zijn pc gevonden. Toen ik echter paspoorten met andere identiteiten ontdekte, vroeg ik me af wie mijn vader was. Ik wist niet dat dit tot een boek zou leiden. Meedoen aan de grote literaire mode om familieruzies te beslechten inspireert me niet, maar ik realiseerde me dat ik een goed personage had voor een roman.

– Wat deel je met hem, fysiek en intellectueel?
– We hebben dezelfde ogen en dezelfde kin, en intellectueel verschillen we niet veel: we zijn erg hedonistisch, houden van mooie vrouwen en plezier. Aan de andere kant was hij erg gesloten en stil, terwijl ik uitgaand ben.

– Was hij een held voor je en hield je als kind zielsveel van hem?
– Alle jongens maken van hun vader een held. Tot ik een tiener was, bewonderde ik hem echt. Toen, met zijn afwezigheid, werd het een stuk erger… Ik was haatdragend.

– De literaire referentie van je vader was Les Thibault van Roger Martin du Gard. Waarom was dat?
– Het is een serie romans over een burgerlijke familie in de eerste helft van de ^twintigste eeuw, met twee heel verschillende broers, zoals mijn vader en de zijne. Deel 2, getiteld De gevangenisvertelt het verhaal van de jaren van Jacques Thibault in een internaat met zeer strenge discipline, wat ook het geval was voor mijn vader.

– Je kiest je vrienden, niet je familie. Als je een beroemde vader had moeten hebben, wie zou dat dan zijn geweest?
– Ik was misschien in de verleiding gekomen om een schrijver als vader te hebben, maar ik ben bang dat dat overweldigend zou zijn geweest.Schrijverszonen vinden het moeilijk om zelf te schrijven. Dat gezegd hebbende, Frédéric Dard leek erg liefdevol met zijn dochter om te gaan, dus het was misschien leuk geweest om zijn zoon te zijn. Als tegenvoorbeeld had mijn vader graag James Bond willen zijn, die allesbehalve het toonbeeld van een familieman is.

– En dan is er nog de ontdekking van deze valse paspoorten…
– Mensen die bij de inlichtingendienst werken in Frankrijk en de Verenigde Staten hebben me verzekerd dat dit CIA-paspoorten zijn. Ik denk dat de mate waarin Parijs een spionagecentrum was tijdens de Koude Oorlog nog niet volledig bekend is. Het is nog niet goed gedocumenteerd en er komen nog steeds onderzoeken naar buiten, maar ik denk dat er van de jaren 1950 tot 1980 veel geheim agenten onder de Franse elite waren die voor de ene of de andere partij werkten, de media, de politieke wereld of de zakenwereld. Mijn vaders baan als headhunter was ideaal: je leert over de ontwikkeling van bedrijven, je ontmoet de grote bazen, je observeert de bewegingen binnen de grote groepen. En je doet het allemaal in het geheim, want recruitment consultants voor topmanagers werken in vertrouwen.

Foto omslag: © JF PAGA