Welke boeken neem jij deze zomer mee? Een paar goede ideeën: een biografie, een familiesaga, een tragikomedie. Drie romans, drie werelden. Eén ding is zeker: maak gebruik van de lange, luie dagen om wat te lezen in het zomerlicht.
Het leven van David Hockney
Dit voorjaar had Editions Gallimard het geweldige idee om de biografische roman van Catherine Cusset (Ed. Gallimard, 2018) uit te geven in een hardbackversie met reproducties van een vijftigtal werken van David Hockney, van 1954 tot 2023. In een gevoelige en boeiende stijl vertelt deFranse schrijfster over Hockney’s jeugd in het Verenigd Koninkrijk, zijn verhuizing naar Normandië en de mythische Californische jaren, zonder zijn intieme leven, zijn zorgen en kwellingen te vergeten. En natuurlijk de ontelbare formele ontdekkingen die de Britse kunstenaar heeft gedaan op het gebied van schilderen, graveren, zeefdrukken, fotografie en digitaal tekenen. ” Als je over een levend persoon schrijft, kun je de mooiste dingen zeggen en toch een klein detail geven dat, zonder dat je het weet, hem of haar dodelijk beledigt. Ik had alle reden om bang te zijn (…) Het was onmogelijk om David Hockney over mijn project te vertellen. Als hij nee zei, was dat het. Als hij vroeg om de roman te lezen (gepubliceerd in 2018, noot van de redactie) voordat het werd gepubliceerd, verloor ik mijn vrijheid tijdens het schrijfproces. ” Zo beschrijft Catherine Cusset “de dag dat ik mijn held ontmoette” in een ongepubliceerd nawoord. Dit is een stralende, prachtig geïllustreerde uitgave, waarin het gepassioneerde, goed gedocumenteerde schrijven samengaat met de schitterende Hockney-reproducties. Het is ook de perfecte gelegenheid om jezelf onder te dompelen in de David Hockney 25 tentoonstelling van deze zomer in de Fondation Louis Vuitton in Parijs.
Zuid
Hier raken we verwikkeld in een groot familiefresco. In 1976, op 18-jarige leeftijd, verliet Valentino zijn geboorteland Calabrië. Veertig jaar lang had hij de wereld rondgereisd. Wanneer hij hoort van de dood van een ver familielid, voelt hij plotseling de behoefte om terug te keren naar zijn wortels. Van vaderskant was hij de zoon van een antifascistische advocaat en kleinzoon van een linkse notaris die veel kinderen had en onder Mussolini in ballingschap moest gaan. Van moederskant was hij de kleinzoon van een Joodse apotheker en violist in zijn vrije tijd. Hij en zijn familie ontsnapten aan de Holocaust, maar die drukte nog lange tijd zwaar op zijn geestelijke toestand. Sud wemelt van de personages. We komen terecht in de geheime levens van deze ‘gewone’ helden. Onder de pen van een uitmuntende verteller versmelt het kleine verhaal met het grote. Mario Fortunato schrijft filmisch. De precisie waarmee hij de chauffeur zonder rijbewijs beschrijft, de postbode die bang is voor zijn kinderen… Het doet denken aan Giuseppe Tomasi di Lampedusa’s Le Guépard, schitterend op het scherm gebracht door Luchino Visconti. Mario Fortunato, afgestudeerd in de filosofie in Rome, is auteur van een twintigtal boeken(romans, essays en korte verhalen). Sud is een van de weinige die in het Frans is vertaald. Ontdek het snel.
Alle levens van Théo
Léa is Joods en niet erg gelovig. Théo is een Bretonse katholiek op zoek naar een andere realiteit. Als studenten ontmoetten ze elkaar op een schietbaan. Ze zijn nooit van elkaars zijde geweken. Ze krijgen een kind. Toen gebeurde het ondenkbare, het ondraaglijke, niet ver van een kibboets in Israël. Hoewel de aanslag van 7 oktober nooit expliciet genoemd wordt, veroorzaakt de tragedie een aardbeving binnen het koppel. Léa “wordt” weer joods. Ze levert in op haar angst en haar joods-zijn. Théo verlaat de moeder van zijn dochter, die zich bekeerd heeft tot het katholicisme. Nathalie Azoulai blinkt nooit zo uit als in haar vertelling van relaties van bewondering, rivaliteit en verraad. We herinneren ons haar briljante La fille parfaite (Ed. P.O.L., 2022) en de breuk tussen twee zussen. Théo verlangt naar iets anders, naar andere identiteiten, en weigert de neutraliteit te accepteren die hij heldhaftig in zijn relatie heeft beoefend. Hij raakt in de ban van haar en stuwt Maya, een Libanese christelijke artieste, naar roem en bekendheid. Eindelijk geluk? Toutes les vies de Théo is een tragikomedie. Ook Nathalie Azoulai neemt heilzaam afstand van een geopolitiek onderwerp dat nog steeds brandt, nog steeds polariseert, en dat ze met veel durf aanpakt.
Misschien vind je dit ook leuk
Advertentie
Advertentie
