Een angstaanjagend gemaskerd wezen spookt rond op het podium van het Théâtre Royal du Parc

Thierry Debroux blinkt uit op dit gebied, zoals blijkt uit het succes van shows als Le Masque de Fer, Arsène Lupin, Le Comte de Monte-Cristo, Les Trois Mousquetaires, Fantômas, Le Capitaine Fracasse en vele andere.

Deze keer heeft Thierry Debroux het bekendste werk van Gaston Leroux aangepakt. Wederom is hij in zijn opzet geslaagd, temeer daar dit soort voorstellingen erg duur zijn om te maken en het Parc, net als andere theaters, dit jaar een groot deel van zijn subsidies is kwijtgeraakt. Le Fantôme de l’Opéra (Het spook van de opera), gepubliceerd in 1910 , zou geïnspireerd zijn op ware gebeurtenissen zoals de brand in de Parijse opera Le Peletier in 1873 en de dood van een prima ballerina wiens kleding in brand vloog. Maar zijn belangrijkste inspiratiebron kwam van geruchten en valse berichten die destijds door een bepaald deel van de pers werden verspreid: in de labyrinten en het ondergrondse meer van de Opéra Garnier in Parijs zou een kwaadaardig wezen rondspoken. Gaston Leroux veranderde dit personage in een muzikaal genie dat in afzondering leeft, gemaskerd om zijn door vreselijke brandwonden verminkte gezicht te verbergen.Cyril Collet speelt deze misvormde Phantom, die desondanks aantrekkelijk blijft (te veel?).

Het is een complexe rol, want hij moet bijna zonder overgang heftige gevoelens van liefde, jaloezie, wanhoop en wraak overbrengen, maar ook medelijden en vrijgevigheid. Het Fantoom is smoorverliefd op Christine, een jonge koorzangeres die hij in het geheim de kunst van het vergroten van haar zang leert, zodat ze La Carlotta, de zittende prima dona van wie hij de zang verafschuwt, kan onttronen. Deze jaloerse en afgunstige diva wordt virtuoos vertolkt door de uitzonderlijk vocale Franse sopraan Héloïse Poulet. Wanneer het Fantoom ontdekt dat Christine verliefd is op Burggraaf Raoul de Chagny(Jérémy Vliegen), is zijn reactie monsterlijk verwoestend.

Leroux ‘ werk is gevolgd door talloze bewerkingen van allerlei aard, waarvan The Phantom of the Opera, de musical van Andrew Lloyd Webber die in 1986 in Londen werd gecreëerd, de bekendste is. De versie die nu in het Parc te zien is en de Britse productie hebben het gebruik van muziek en dans gemeen. De aria’s werden gekozen en gecomponeerd door de jonge en getalenteerde Dario Delbushaye, en de danspartijen werden neergezet door choreografe Colette Coenraets, die een beroep deed op acht jonge dansers uit haar eigen studentenkring. Deze sierlijke balletten door de hele voorstelling heen verlichten de plot en verzachten de actie, misschien ten koste van de sfeer, met uitzondering van het laatste tafereel van de eerste akte, waarvan de beklemmende muziek en brute choreografie meer in overeenstemming zijn met het doel van het stuk. Colette Coenraets speelt ook de rol van Sorelli, de balletmeesteres en geheime handlangeres van het spook, met een soort amusante zelfironie. Een ander personage waarvan de vele facetten pas aan het eind van de voorstelling worden onthuld is meneer Montcharmin, de operadirecteur, die met humor en valse autoriteit wordt gespeeld door Emmanuel Dell’Erba.

Tot slot is er Romina Palmeri in de rol van Christine, geliefd door het spook en burggraaf Raoul de Chagny, die een duel voor haar zal uitvechten (uitgevochten door wapenmeester Jacques Cappelle). De jonge actrice heeft charme, talent en een prachtige stem. De enscenering van Daphné D’Heur is inventief en biedt een meer genuanceerde en emotionele interpretatie van het oorspronkelijke werk. Ze transformeert het met vaardigheid en gevoeligheid in een soort muzikale dramaturgie van onmogelijke liefde. Het lichtontwerp van Philippe Catalano en de scenografie van Saïd Abitar zijn even effectief in het verbergen als onthullen van de plot.

Een meeslepende show die je misschien niet bang genoeg maakt, te zien tot 6 december.

Foto omslag: © Aude Vanlathem