Mevrouw Jenkins en haar pianist bij het TTO

L’Éventail – Waarom heb je besloten dit stuk op te voeren?
Emmanuel Dell’Erba – Het is een fascinerend verhaal dat draait om twee historische personages: een rijke Amerikaanse erfgename in de jaren 30, Florence Foster Jenkins, en Cosmé McMoon. De eerste is ervan overtuigd dat ze de grootste sopraan van haar generatie is…. Behalve dat ze helemaal niet kon zingen. En de tweede is haar ongelukkige pianist. Dankzij het geld van Florence Foster Jenkins konden ze toch een ongelooflijke carrière opbouwen, die hen helemaal naar Carnegie Hall bracht, de meest prestigieuze concertzaal van de Verenigde Staten. Ik was er meteen van overtuigd dat als je eenmaal voorbij het komische aspect van zijn liedjes was, er iets interessants te vertellen viel.

– Bijvoorbeeld?
– Dit verhaal gaat over leugens. De leugen die we onszelf vertellen als we toegeven aan ontkenning, en de leugen die de Amerikaanse samenleving in die tijd vertelt aan miljardairs die we niet willen beledigen. Maar ook de leugen die we volhouden tussen vrienden om elkaars gevoelens niet te kwetsen. In het stuk gaat Cosmé McMoon terug in de tijd om te vertellen over zijn wilde avontuur met zijn grillige partner. Wat interessant is, is de beproeving die deze pianist, die veel van muziek wist, moest doorstaan toen hij samenging met deze diva die hij nooit zou verlaten. Ze raakten bevriend, bijna onnatuurlijk. Uiteindelijk vroeg hij zich zelfs af of Florence Foster Jenkins in deoperawereld van die tijd wel gelijk had. Ze had echt iets meer dan de andere zangeressen van haar tijd.

– In ieder geval is hij een erg karikaturaal personage…
– Ja, maar dat is niet wat ik wilde laten zien. Ik weet zeker dat Florence Foster Jenkins in de eerste plaats een echte muziekliefhebber was, met een diepe kennis vanopera, en dat haar verhaal een echte tekortkoming verbergt. Het libretto dat Julie Duroisin gaat zingen is trouwens niet gemakkelijk. Je moet het maar kunnen, uit de toon zingen! Daarom wordt ze gecoacht door Daphné D’Heur, die verantwoordelijk is voor de muzikale leiding van het stuk.

– Vertel ons over de staging.
– Het is een beetje anders dan wat we meestal zien bij de TTO. Er is natuurlijk komedie, maar we nemen het publiek ook mee naar een muzikale wereld waar bijna alles rond een piano gebeurt. Het stuk onderzoekt de herinneringen van een van de twee personages en het decor laat ons terugreizen in de tijd. De kostuums uit de jaren 1930 zijn zorgvuldig bestudeerd door Chandra Vellut. Ik wilde dat dit stuk grappig zou zijn – maar niet alleen grappig – en er ook goed uit zou zien.

Foto omslag: © Lou Verschueren