Mosa Ballet School: Ballet voor iedereen

L’Éventail – Hoe is het idee ontstaan om de Mosa Ballet Schoolop te richten?
Benjamine De Cloedt – Het is een project dat ik al bijna twintig jaar in mijn hoofd heb. Ik kom uit een familie die zeer begaan is met onderwijs voor iedereen. Mijn vader, mijn zus, mijn grootmoeder… ze hebben allemaal een rol gespeeld in mijn relatie met overdracht. Ik ben altijd gepassioneerd geweest door dans. Dertig jaar geleden liet het vertrek van Maurice Béjart uit België volgens mij een enorme leemte achter in het Belgische choreografielandschap, waardoor het verstoken bleef van een uniek ecosysteem dat opleiding, creatie en internationale invloed combineert. Toen mijn dochter op elfjarige leeftijd vertrok omoperarat te worden, zag ik uit eerste hand de realiteit van deze omgeving: een sport op hoog niveau, soms erg zwaar, die voor altijd een litteken kan achterlaten op lichaam en geest. Dit bracht me op het idee om een ander soort school te creëren, met een pedagogische aanpak die meer aandacht had voor de leerling, waarbij de leerling centraal stond.

– Je hebt meteen je zinnen gezet op een zeer hoog niveau van uitmuntendheid.
– Ja, vanaf het begin hadden we een duidelijk doel: van deze school een van de beste ter wereld maken. Dit heeft drie pijlers:uitmuntendheid, welwillendheid en samenwerking. We hebben het geluk dat we een artistiek directeur hebben, Olivier Patey, voormalig eerste danser bij de Opera van Parijs onder Nureyev, en Wilfried Jacobs, eerste danser bij het Finse Nationale Ballet en directeur van de HelsinkiBallet School. Samen hebben ze een lerarenteam opgebouwd van 23 dansdocenten (allemaal solisten of sterren) en pianisten. Daarnaast beschikt de school over een unieke infrastructuur: twaalf dansstudio‘s, een internaat, een restaurant, een dokterspraktijk… Alles is ontworpen om een allesomvattend kader te bieden.

– De school is jong, maar al goed gevestigd…
– Na drie jaar voorbereiding werd deschool in 2022 geopend. Vandaag hebben we 104 studenten, tussen negen en twintig jaar oud, uit vierentwintig landen. Ze volgen drie programma’s, met als hoogtepunt een zevende pre-professioneel jaar. Zestien van de negentien oud-studenten werken al in internationale bedrijven. Dit is echt een bron van trots en een echte graadmeter voor het succes van het programma.

– Hoe wordt de school gefinancierd?
– Het is een model vancultureel ondernemerschap gebaseerd op een publiek-private samenwerking. Ik heb het concept gelanceerd door het kant-en-klare gebouw te financieren. Het gebouw is nu eigendom van een stichting van openbaar nut. De Federatie Wallonië-Brussel heeft met haar een proefprojectovereenkomst getekend voor 3 jaar, die onder bepaalde voorwaarden kan worden verlengd. Het jaarlijkse budget bedraagt ongeveer vijf miljoen euro: de doelstelling is als volgt: 40% van de overheid, 30% van de ouders, de summerschool en andere cursussen, en 30% sponsoring door bedrijven, stichtingen en privémecenassen. Het is een voortdurende strijd. Er bestaat een beurzensysteem om toegang te garanderen voor alle getalenteerde kinderen. La Mosa helpt 38% van haar studenten uit kansarme gezinnen.

– Is de school veranderd sinds de opening?
– Heel veel. We zijn van 70 naar 105 studenten gegaan. We hebben een twintigtal institutionele partnerschappen, waaronder de Opera en het Theater van Luik, het Filharmonisch Orkest, ziekenhuizen, andere balletscholen, enz. Het programma “Quand on danse” is ook aanzienlijk gegroeid, met 47 partnerschappen. Het richt zich op een kwetsbaar publiek – Alzheimer, Parkinson, kanker, handicap – met een therapeutische aanpak. Het heeft zich al verspreid naar België, Frankrijk, Duitsland, Nederland en binnenkort ook elders in Europa. Inclusieve dans helpt de manier waarop mensen naar dans kijken te veranderen.

– Welke plaats neemt België vandaag in de balletwereld in?
– België heeft een erkend niveau, zowel in klassiek als hedendaags, maar zijn klassieke ster is vervaagd. Dat is echt jammer. Met een iets meer hedendaagse school in Antwerpen proberen we het nieuw leven in te blazen. Dans maakt integraal deel uit van ons Belgisch erfgoed, dus laten we het levend houden.

– En je volgende ambities?
– Quand on Danse” verder ontwikkelen en op termijn een juniorbedrijf oprichten. Daar is een tekort aan in België. We willen onze studenten in staat stellen om de stap naar het professionele leven te zetten. Ons land terug op de danskaart zetten.

– Wat maakt je het gelukkigst in dit avontuur?
– De leerlingen op het podium zien, hun energie, hun vreugde. Het publiek kan het voelen: deze kinderen zijn gelukkig. Ze maken deel uit van de Mosa-familie. In zo’n veeleisende discipline kun je geen uitmuntendheid bereiken zonder menselijkheid. En ik denk dat we die balans hebben gevonden.

Foto omslag: © Cocobolo