Sophie Cauvin's schuilplaats

Het huis is het resultaat van een nauwe samenwerking tussenkunstenaar enarchitect en symboliseert de voortdurende dialoog, samenhang en zelfs versmelting tussenbinnen enbuiten. Deze vervlechting heeft ruimtes van ongewone breedte gecreëerd, die door de grote ramen niet lijken te worden beperkt, maar zich eerder uitstrekken naar een oneindig inspirerende natuurlijke wereld. Keramist, schilder en tellurische beeldhouwer, Sophie Cauvin temt de aarde en evolueert in een universum waar geologie en mineralogie zich ten goede verenigen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ze de steen van Vals heeft opgegraven die haar gevels siert. Deze kwartsiet met zijn fijne korrelstructuur, gewonnen uit de Zwitserse bergen in het hart van het kanton Graubünden, onthult blauwachtige en soms groenachtige reflecties, terwijl hij schittert onder invloed van de zonnestralen. Miljoenen lovertjes animeren plotseling deze monolithische muren, waarvan het reliëf, gecreëerd door de gedurfde opeenstapeling van gekloofde platen, alle monotonie doorbreekt. Aan de zijkant is de hoofdingang te zien aan het einde van een geplaveide oprijlaan. Bijna vertrouwelijk gaat hij op in een gevel met uitgesproken volumes die de aantrekkingskracht van dearchitect voor kubisme en doordacht minimalisme oproepen. De andere gevel communiceert daarentegen direct met de tuin dankzij een glazen gordijn dat voor veel licht zorgt in dewerkplaats, het zenuwcentrum van dit vlaggenschip. Smetteloze muren en een witgetinte vloer van gereconstrueerde steen dragen bij aan de helderheid van de ruimte, die een unieke collectie aardewerk van over de hele wereld huisvest.

Tellurische werken

Ze zijn in de afgelopen vijfendertig jaar geduldig verzameld tijdens reizen van heinde en verre en zorgvuldig gerubriceerd in kleurgradaties. De rijkdom van de tinten is nog duidelijker te zien vanaf het balkon op de bovenverdieping, een bevoorrechte positie om de ongelooflijke verscheidenheid aan gesteentemonsters te waarderen die de basis vormen van het creatieve proces van Sophie Cauvin. De tuin is een essentieel onderdeel en draagt bij aan de sereniteit van een plek die niettemin vibreert met een voelbare energie. Achter de grote ramen bloeit het magische gebladerte van een 300 jaar oude paarse beuk, de eerbiedwaardige bewaker van dit groene paradijs. Sommige werken van de kunstenaar zijn al tentoongesteld in destudio, maar ze hebben nu volledig bezit genomen van een andere monumentale ruimte. Het zenitale licht stroomt naar binnen en benadrukt de kracht van de doeken en sculpturen die worden tentoongesteld, stuk voor stuk krachtige eerbetonen aan de schoonheid en kracht van de natuur. Vals steen werd gebruikt voor de trap naar boven, maar het is ook gebruikt, gepolijst of gekloofd, in de badkamer en slaapkamer.

Dezelfde benadering werd toegepast op de begane grond, in het woongedeelte. Hier – en elders – wordt het gecombineerd met verouderd eikenhout dat verschillende lagen patina heeft gekregen om een perfecte harmonie te bereiken. In de woonkamer, rond een tafel ontworpen door Soufiane Zarib, nodigen een stoel van Jérôme Abel Seguin en comfortabele sofa’s je uit om te blijven hangen en te genieten van het zijdezachte Berber tapijt, evenals de fascinerende collectie mineralen op de planken, waaronder een magische pyriet met kubusvormige kristallen. Een buste van Artemis van Efeze, een beeld van de moedergodin van de vruchtbaarheid, en een imposante gaspeiet, een nikkelcarbonaat met kalmerende eigenschappen, maken de collectie compleet. Opnieuw openen andere grote ramen naar de tuinen. Het raam in de woonkamer onthult een kabbelend zwembad omringd door zacht groen gazon, terwijl het raam in de studeerkamer ons onderdompelt in de rustgevende sfeer van een kamer vol Japans groen… Zoveel schilderijen waarin de ramen als kaders fungeren. De esdoorns en zorgvuldig gerangschikte bloembedden nodigen uit tot een wandeling. Net zoals ze haar kunstwerken boetseert, heeft Sophie Cauvin de vegetatie gemodelleerd, waarbij ze zich vrolijk overgeeft aan een snoeistijl die verrassingen uit de weg gaat en speelt met het perspectief.

We laten al snel los en banen ons een weg naar de achterkant van het huis, dat de kunstenaar tijdens de pandemie heeft ingericht als dringend voorwendsel voor een ontsnapping. Om technische redenen werd de tuin achterstevoren aangelegd en de ruwe vierkante steen van Soignies vormde eerst de jacuzzi voordat hij de loop aangaf van een rivier die er altijd al geweest lijkt te zijn. Afhankelijk van het seizoen wordt de horizon opnieuw uitgevonden als de rododendrons en Indische sering bloeien, als de groentinten op elkaar reageren, als het gebladerte rood opgloeit in de herfst en als de geur van azalea’s en osmanthus door de lucht zweeft. Je blik dwaalt af en de scène verandert. De moderne en toch rustieke tuinmeubelen van de Duitse ontwerper Thomas Rösler laten je genieten in je eigen tempo. In de verte doemt het silhouet van een hut op, een gedroomd toevluchtsoord aan het einde van deze inwijdende, bijna bevrijdende reis. Rust en stilte hebben hier hun intrek genomen. Sophie heeft haar verhaal herschreven en de deur gebeeldhouwd die leidt naar een intieme cocon.

Binnen heeft een andere deur, nagelaten door zijn vader, eeuwenoud en stevig, eindelijk zijn plek gevonden na jaren van omzwervingen. Knoestige wijnstokken zijn handgrepen geworden. Ze verschuiven de oude eiken schotten die de keuken verbergen. De hut is zelfvoorzienend, een tijdelijke thebaid of een gekozen toevluchtsoord. Een paar treden leiden naar de hoofdkamer, waar een tafel van Michiels op de grond is gezet. Een versteende paddenstoel, de geluksbrenger van Japanse keizers, en een bergkristal uit de Himalaya liggen aan weerszijden van het bed, met uitzicht op de golvende rivier. Een sculptuur van de kunstenaar genaamd Ophidian Fire verfraait dit verborgen toevluchtsoord nog meer. Een huis-atelier, een tempel van licht waar de werken lijken te zweven en een vertrouwelijk nest dat sereniteit uitstraalt: de twee werelden van Sophie Cauvin staan naast elkaar en vullen elkaar aan, in symbiose met deze triomfantelijke natuur, de drijvende kracht achter alle schepping.

Foto omslag: © Mireille Roobaert