Provençaalse smaken

Vanaf de weg naar Apt zie je niets. En dan nog wat: het Château de Mille valt niet meteen op. Je moet door het bos rijden, parkeren en dan lopen om uiteindelijk de gevel te zien. En zelfs dan is het moeilijk om het hele huis in je op te nemen. Een hoge middeleeuwse toren, een vestingmuur, een machinale deuropening, maar niets doet vermoeden wat erachter ligt: een lang, meer klassiek gebouw dat uitkomt op een prachtige bloemrijke tuin. Binnen gaat deze indruk verder… De lagen van de tijd zijn overal. Je gaat drie treden op, dan weer drie naar beneden, de kamers grijpen in elkaar, sommige groot en licht, andere soberder. Château de Mille is niet duizend jaar oud, maar wel bijna… “Het huis is een beetje labyrintisch,” beaamt Constance Slaughter met een glimlach, “want het oudste deel dateert uit de ^13e eeuw. Het werd vergroot in de ^16e eeuw en daarna aangepast in de ^19e eeuw. En nu is het onze beurt om het helemaal opnieuw te ontwerpen. Eerlijk gezegd was ik helemaal niet onder de indruk toen we het bezochten…”

Constance en haar Amerikaanse man Lauwrence Slaughter bezoeken niet voor het eerst huizen in de regio, maar deze keer worden ze vergezeld doorAlexandre Lafourcade, de renovatiespecialist uit Saint-Rémy-de-Provence. “Zonder hem hadden we de stap niet gezet? Als visionair professional heeft hij hen gerustgesteld en plannen gemaakt om de circulatie soepeler te laten verlopen, door een centraal trappenhuis te creëren dat alle verdiepingen met elkaar verbindt. Om dit te bereiken aarzelde hij niet om kubieke meters rots en aarde op te graven. En voor meer comfort werd er een lift geïnstalleerd. “Alexandre heeft een formule: hij laat huizen tweehonderd jaar opnieuw beginnen! Als je binnenkomt, heb je de keuze om naar beneden te gaan naar de gewelfde eetkamer en keuken of naar boven naar de ontvangstkamers. Deze komen uit op het oosten en zuiden en bieden toegang tot prachtige tuinen die zijn ontworpen door landschapsarchitecte Cécile Mangeot. “We kozen voor haar omdat we dezelfde visie hadden: tuinen creëren die de geschiedenis van het huis weerspiegelen, een beetje middeleeuws aan de ene kant en meer Frans aan de andere. En ook omdat ze uit Apt komt, dus ze is altijd beschikbaar voor onderhoud.”

Zeven jaar zijn verstreken sinds ze het huis kochten en Constance heeft er geen spijt van dat ze het advies van Alexandre Lafourcade heeft opgevolgd. Het huis is elegant en comfortabel, en bovenal heeft het een wijngaard die zeer goede wijn produceert. “Dat was de belangrijkste reden voor onze aankoop, meer dan een huis in de Provence, waren we op zoek naar wijngaarden…” Een bekende fantasie, maar het echtpaar Slaughter neemt het niet licht op. “Lawrence droomde ervan. Naarmate de jaren verstreken, zeiden we tegen onszelf: we gaan het doen. Op ons vijftigste hadden we zin in een tweede leven.” Het moet gezegd worden dat het eerste deel van hun leven druk was. Toen ze elkaar ontmoetten, werkten ze allebei in de financiële wereld. Na hun huwelijk verhuisden Constance, de Parijse, en Lawrence, de New Yorker, naar Londen. Ze woonden daar twintig jaar en kregen drie zonen, voordat ze zes jaar in New York woonden en drie jaar naar Londen terugkeerden. Terwijl Lawrence een briljante carrière in het bankwezen had, vond Constance het moeilijk om met deze harde omgeving om te gaan en wendde zich tot de kunst. Ze behaalde een masterdiploma in de schone kunsten en begon haar werk tentoon te stellen, tot de dag dat haar avontuur in de Provence haar artistieke roeping in de ijskast zette.

“We hebben Château de Mille gekozen omdat het zo’n prachtige geschiedenis heeft. Het is de oudste wijngaard in de Luberon: al sinds de ^13e eeuw wordt hier wijn gemaakt. En twee pausen, Clément V en Urbain VI, verbleven hier in de zomer. Daarom hebben we de twee sleutels in het wapen. Toen we aankwamen, moest er natuurlijk veel gebeuren om de productie op peil te brengen. Te beginnen met de bouw van een nieuwe wijnmakerij, iets wat Alexandre Lafourcade en zijn teams ook heel goed kunnen. Lawrence van zijn kant behaalde een BTS (HND) in wijnbouw en wijnmaken en werd wijnmaker. Vandaag de dag produceren de vijfentwintig hectare wijnstokken twee rode wijnen die zijn vernoemd naar de heiligen die in het kapelletje zijn gevonden: Lucide en Célestine… “Onze eerste wijnen! We hadden hun bescherming nodig.

Château de Mille biedt ook een heerlijke rosé en witte wijn, en een ander assortiment genaamd De klokken van Mille. “We hebben geluk omdat het terroir erg goed is en we geen ziekteproblemen hebben. We hebben een ambitieus biodiversiteitsprogramma en biodynamische praktijken ingevoerd.” Deze kwaliteit begint voelbaar te worden en na investeringen waarvan we ons alleen maar kunnen voorstellen dat ze aanzienlijk waren, is het echtpaar blij om een evenwichtig financieel jaar aan te kunnen kondigen. In een mooie, meer eigentijdse ruimte bieden ze hun wijnen te koop aan en bezoekers vertrekken met een kistje of twee en een paar potten honing uit de bijenkorven van het château.

Om het landgoed meer bekendheid te geven, heeft Constance ook besloten om zomertentoonstellingen te organiseren. Natuurlijk heeft ze de ateliers in de regio bezocht en dit jaar presenteert ze werk van Verena Omnès, Anneka Imbert en Joël Canat. “Drie kunstenaars die werken vanuit de natuur, elk met hun eigen medium om de poëzie ervan te onthullen. Te oordelen naar haar enthousiasme is het duidelijk dat deze nauwe relatie met de schepping heel belangrijk voor haar is. Haarartistieke ziel komt weer boven, “maar op dit moment kan ik er niet meer aan beginnen: ik ga te veel op in dit nieuwe avontuur! Ik heb er echter geen spijt van, want de intensiteit van wat we meemaken is ongelooflijk. En er is geen garantie dat ik niet op een dag mijn penselen weer oppak.

Ondertussen heeft Constance door het hele huis schilderijen opgehangen van bevriende kunstenaars. Hier schilderijen van Chantal Joffe en Ryan Mosley, daar van Sarah Lee. Ze voegen een vleugje kleur toe aan de kalme en serene inrichting die is ontworpen door Dominique Jean-Lavabre. “Hij heeft de juiste balans gevonden tussen de meubels die we al hadden, de Provençaalse sfeer die ik wilde en de hedendaagse schilderijen. En waar zijn zijn eigen werken? “Er hangt er maar één in de gang die naar de slaapkamers leidt. Het is een feministische herinterpretatie van het tapijt van Bayeux. Toen onze drie jongens klein waren, praatte Lawrence alleen maar met ze over historische veldslagen en ik kon er niet meer tegen. Dus schilderde ik soldaten die vochten met huishoudelijke voorwerpen…” We kunnen niet wachten tot Constance de penselen weer oppakt!

Foto omslag: Het landgoed is als een gehucht waar de eeuwen elkaar overlappen. Kasteel de Mille