Suzanne Lindon, een vrije vrouw in de 19e eeuw

Eventail.be – Wat betekent de cinema van Cédric Kaplisch voor jou?
Suzanne Lindon – Zijn cinema betekent veel voor mij omdat hij een filmmaker is die ik al volg sinds ik me kan herinneren dat ik films zie. Ik kreeg ze al heel vroeg te zien. Zijn filmografie vertegenwoordigt de Franse cinema waar mijn familie ook van hield. Het was dus belangrijk voor me om dat met hen te delen. Het thema van de familie in The Coming of the Future was des te aangrijpender voor mij. Het was echt krachtig om deel uit te maken van de wereld van zo’n invloedrijke filmmaker omdat ik denk dat Cédric(Klapisch) echt een unieke kijk heeft op jonge mensen. Ik vond het geweldig dat hij ruimte maakte voor mij als jonge actrice in zijn films. Het was heel bevredigend om me door hem verwelkomd te voelen. Je voelt dat je het goed gaat doen omdat je begeleid wordt door iemand die je vertrouwt en je vertrouwen geeft.

– Waarom vind je het personage van Adèle leuk?
– Ik vind haar een sterk vrouwelijk personage. Ik wilde haar verdedigen omdat ze in het historische deel van de film zit. Maar ik denk dat haar zoektocht heel modern is. Het resoneert met vragen die ik mezelf als jonge vrouw misschien heb gesteld: waar kom ik vandaan? Heeft waar ik vandaan kom invloed op wie ik ben? Verhindert het me mijn eigen keuzes te maken of weet ik juist wat ik moet kiezen? Van wie ik moet houden? Wie te vergeven? Ik vond het interessant om deze jonge vrouw in 1895 te portretteren en haar vandaag de dag modern en toegankelijk te maken.

– De film speelt zich af in twee verschillende tijdperken. Is dat niet destabiliserend?
– Adèle en ik spelen alleen in het historische deel. Het was niet verontrustend om te weten dat de film in tweeën werd gesplitst, maar ik kon zien dat deze splitsing voor Cédric interessant was, alsof er twee opnames waren, de ene in het heden en de andere in het verleden. Ik vond het ook heel interessant om al mijn partners samen met mij te zien werken, evenals degenen die mijn nakomelingen speelden. Ik vind het leuk dat Cédric ervoor heeft gekozen om ons een jonge generatie acteurs te laten ontdekken, zoals Paul(Kircher), Vassili(Schneider) en ikzelf. Niets is gefabriceerd, laat staan nep. Daardoor is de brug tussen de twee tijdperken heel vloeiend en heel haalbaar.

– Adèle emancipeert zichzelf. Heb je nagedacht over de #Metoo-beweging?
– Allereerst denk ik dat het personage van Adèle me dingen liet begrijpen over de status van vrouwen en hoe die verandert, ook al denk ik dat er nog een lange weg te gaan is. Maar het dragen van een korset kon de manier veranderen waarop ik bewoog, ademde en sprak toen ik geconfronteerd werd met het ongemak waar vrouwen zich in bevonden. Ik denk dat de film in vergelijking met #Metoo heel puur en vol vriendelijkheid is, omdat alle liefdesverhalen vrijwillig zijn. Er is dus iets heel menselijks en heel plezierig om te laten zien. Het mooie van de film is dat het gezonde relaties laat zien. Cédric heeft zijn vrouwelijke personages altijd met veel vriendelijkheid gefilmd. Ik denk dat het voor een actrice ook heel fijn is om door hem bekeken te worden. Je voelt je geliefd, begrepen en zelfverzekerd.

– Is transmissie een belangrijke waarde voor jou?
– In de filmwereld is het doorgeven van kennis belangrijk omdat het vaak acteurs, actrices of personages zijn die we leuk vonden in andere films waardoor we dit werk willen doen. Dus dat is een andere manier om jezelf op te bouwen. Het mooie aan het maken van een film over overdracht is dat het universele karakter ervan alle leeftijden, alle nationaliteiten en alle tijdperken aanspreekt. Cinema brengt mensen samen. Mensen in mijn familie lieten me bijvoorbeeld de films van Cédric zien. Ik deelde ze met hen. Het is mooi en krachtig om overdracht in een film te eren, omdat het iedereen raakt.

– Heb je zelf genealogisch onderzoek gedaan?
– Onlangs kreeg ik te horen dat ik als kind geobsedeerd was door stambomen. Ik herinner me dat een beetje. Ik heb nooit veel onderzoek gedaan omdat ik altijd min of meer heb geweten waar ik vandaan kwam, maar in elk geval interesseren de verhalen van mijn twee families me. Ze maken altijd deel uit van het grote verhaal en ik vind het prachtig om te zien dat wat er in de wereld gebeurt ons inhaalt en ons vormt.

– Wat bedoel je daarmee?
– De geschiedenis van mijn familie is bijvoorbeeld nauw verbonden met de Tweede Wereldoorlog, met de razzia’s en plotseling realiseerde ik me dat we hier zijn omdat sommigen van ons het overleefd hebben. Dat is echt krachtig. Ik merk dat we alledaagse dingen heel anders zien, met dichtheid. Als je weet wat onze voorouders hebben doorgemaakt, besef je dat je bijna een wonder bent.

– Cédric Klapisch kwam voor het eerst naar Cannes. Niet jij
– Ik niet. Maar dat is niet eerlijk: Cédric had echt duizend keer meer moeten komen dan ik. Mijn eerste herinnering dat ik hier was, was heel ontroerend, omdat de film die ik regisseerde, Seize printemps (2021), deel uitmaakte van de officiële selectie. Dat was misschien wel een van de grootste vreugdes en verrassingen van mijn leven. Maar om dit jaar op het Festival van Cannes te zijn, ik zou zeggen dat het de eerste keer is dat ik als actrice een film in deze mate heb gemaakt. Dus het was een genot om daar te zijn, omringd door alle acteurs waar ik van hou en door Cédric. Het is een geweldige kans om naar Cannes te komen, de mooiste omgeving voor cinema, en om een film te tonen waar we trots op zijn. Het is echt een geschenk.

– Denk je erover om je tweede film te maken?
– Ik wil het in ieder geval. Ik denk er op dit moment over na. Ik denk dat het verhaal over afstamming en familie opnieuw heel belangrijk zal zijn.

Foto omslag: © Emmanuelle Jacobson Roques