Om trouw te blijven aan zichzelf, verlaat Château Lafleur de Pomerol en Bordeaux appellations

Het begon allemaal meer dan 150 jaar geleden, toen Henri Greloud 4,5 hectare in een enkel blok verwierf in het hart van het plateau van Pomerol, uit de deling van het landgoed Le Gay. Deze grond, die al voorbestemd was om een unieke wijn te produceren, werd Château Lafleur. Op dat moment werd een zeldzaam verhaal geschreven: een verhaal van ononderbroken familiecontinuïteit, waarbij elke generatie de fakkel overnam met nauwgezetheid, nederigheid en ambitie.

Aan het begin van de 20e eeuw smeedde André Robin, de schoonzoon van de stichter, een filosofie die vandaag de dag nog steeds de maatstaf is:“Kwaliteit boven kwantiteit“. Een stelregel die zonder compromissen werd toegepast door zijn dochters Thérèse en Marie, die het domein bijna 40 jaar lang discreet leidden, weg van de media-aandacht maar dicht bij perfectie.

De moderne heropleving kwam in 1985 met Jacques en Sylvie Guinaudeau, die het domein aanvankelijk als pachters beheerden voordat ze het in 2002 volledig kochten. Hun zoon Baptiste en zijn vrouw Julie voegden zich in 2003 bij het avontuur en verankerden de overdracht in een kundig evenwicht tussen erfgoed en innovatie.

Een terroir dat identiteit dient, niet opbrengst

Met zijn 4,58 hectare is Lafleur een van de kleinste domeinen in Pomerol, maar wel een van de meest prestigieuze ter wereld. Ingeklemd tussen Petrus, Le Gay, Vieux Château Certan en Hosanna, ligt het domein op een zeldzaam mozaïek van bodems: kleiachtig grind, kiezelzand en zand-kleiachtig grind. Deze uitzonderlijke geologische diversiteit maakt een gedetailleerde aanpak van de wijngaard mogelijk, aangepast aan elk microperceel.

Dedruivenvariëteiten die hierstaan aangeplant zijn atypisch: 50% merlot, 50% cabernet franc (een variëteit die lokaal bekend staat als ‘Bouchet’) als resultaat van een massale selectie vóór de druifluisziekte waarvan de genetische waarde onschatbaar is. Het is deze plantenarchitectuur die de wijnen van Lafleur hun spanning, lange levensduur en onnavolgbare finesse geeft.

Lafleur mag dan niet veel lawaai maken, het dwingt wel respect af. Robert Parker, ‘s werelds grootste wijncriticus, heeft Lafleur meermaals de perfecte score van 100/100 gegeven: voor de jaargangen 1947, 1945, 1950, 1982, 2000, 2005, 2015 en 2019. Vooral de 1947, nu geprijsd voor € 3.355 per fles, wordt door Parker beschouwd als de beste van Petrus en Cheval Blanc in dit historische wijnjaar. Door deze consistentie in kwaliteit, Lafleur heeft zich een plaats verworven in de selecte kring van legendarische cru’s, waar de geografische oorsprong onlosmakelijk verbonden is met stijl, smaak en ethische normen. Het is precies deze trouw aan de expressie van het terroir die vandaag zijn terugtrekking uit het AOC-systeem rechtvaardigt.

Een naamgevingssysteem dat het klimaat niet kan bijhouden

Het wijnjaar 2024 was een grimmige waarschuwing: 30,5°C in april, gevolgd door vorst eind april. In mei lagen de temperaturen 1,7°C onder het gemiddelde en waren er slechts negen dagen met meer dan drie uur zonneschijn. En 2025 bevestigt de trend: +1,5°C in de winter, -67% neerslag in de lente, 49,7°C op de druiven eind augustus. De druivenoogst is nu 21 dagen vroeger dan in de jaren 1980, wat de vegetatieve cyclus en de rijping van de druiven verstoort.

De AOC’s zijn dan ook streng. Een minimale plantdichtheid van 5.000 wijnstokken per hectare, een verbod op vroege en regelmatige irrigatie, een verbod op mulchen en schaduwnetten en strenge beperkingen op het beheer van het bladerdek. Dit zijn allemaal technieken die elders in de wereld zijn beproefd (in Australië, Californië en Chili) en die nu onmisbaar zijn in Bordeaux.

De essentie behouden, de vorm omzeilen

Door de AOC te verlaten, laat Lafleur een vorm van erfgoedvrijheid gelden: die van aanpassing zonder verraad. De familie Guinaudeau is van plan om het wijnmaken met hoge precisie voort te zetten, maar met technische hendels die vrij zijn van wettelijke beperkingen. Mulching zal de verdamping beperken, wetenschappelijke irrigatie zal de aromatische frisheid behouden en schaduw zal de waterstress verminderen. Elke stap is ontworpen om de ziel van de wijn te behouden, zelfs in een vijandig klimaat.

Deze beslissing is geen breuk met traditie, maar een extreme vorm van loyaliteit. Het is een weigering om de identiteit van Lafleur op te offeren op het altaar van een rigide regelgevend kader. Ons erfgoed kan niet worden samengevat op een etiket: het leeft voort in elke wijnstok, elk oogstjaar, elk gebaar van de wijnmaker.

Deze terugtrekking van de AOC, gesteund door een icoon als Lafleur, schept een precedent. Andere grands crus in Bourgondië, Champagne en de Rhône staan voor dezelfde klimatologische uitdagingen. De vraag is niet langer of het AOC-systeem moet evolueren, maar hoe snel het dat zal kunnen doen. Lafleur verlaat Pomerol immers niet: hij belichaamt misschien wel de toekomst ervan. De toekomst van een wijngaard die bereid is zijn methodes te veranderen zonder zijn essentie te veranderen.

Foto omslag: © DR/Chateau Lafleur