Lucas Belvaux spoort de gekwelden op tegen de achtergrond van een klopjacht

Skender(Niels Schneider) is een Joegoslavische oorlogsveteraan die huurling is geworden. Hij is kapot van zijn ervaringen en vervreemd van zijn vrouw(Deborah François) en twee kinderen. Max(Ramzy Bedia), zijn mentor en wapenbroeder, heeft de zin van zijn leven herontdekt als butler van Madame(Linh-Dan Pham). Een rijke, luie weduwe met een passie voor jagen en honden, leeft geïsoleerd van de wereld in haar rijke huis. Ze vertrouwt Max de organisatie van een klopjacht op haar landgoed in de Karpaten toe. Skender zal het doelwit zijn, in ruil voor een kolossale som geld. Drie personages worden met elkaar verbonden door een cynisch, amoreel en monsterlijk contract, aangegaan op instigatie van een vrouw die tot alles bereid is om het te vervullen.

– Is het makkelijker om je eigen roman te bewerken voor het witte doek?
– Het is moeilijker omdat we gehecht raken aan anekdotische dingen, vaak om persoonlijke redenen. Ze worden terecht verwijderd omdat er in een film geen plaats voor is. In een boek verrijken uitweidingen het verhaal een beetje, maar in een film moet je je houden aan een koers, een lijn, een ritme, en dus ga je dit avontuur aan met alle moeilijkheden van dien. Het schrijven van een boek en een scenario zijn helemaal niet hetzelfde. Dus in dit geval was het ingewikkelder om die elementen eruit te knippen die voor mij belangrijk leken terwijl ze dat niet waren. Het duurde even voordat ik ermee instemde om ze te verwijderen.

– Je hebt een beroep gedaan op nieuwe acteurs
– Elke keer gaat het om nieuwe personages en dus a priori soms om andere acteurs. Voor het personage van Skender(Niels Schneider, noot van de redactie) had ik misschien Guillaume Gouix kunnen overwegen, die in Chez nous (2017) speelde, maar ik vond hem een beetje te aardig voor het personage. Niels Schneider heeft een soort dubbelzinnigheid tussen heel engelachtig zijn, heel zachtaardig, heel vriendelijk, heel attent voor zijn kinderen en tegelijkertijd heeft hij een soort sintel in zich branden met een extreem donkere blik en een geweld dat elk moment kan exploderen. Tegelijkertijd maakt hij zijn vrouw bang, maar toch kan ze niet anders dan van hem houden. Ramzy Bedia, in de rol van Max, was een voor de hand liggende keuze omdat er iets aan hem is dat me doet denken aan personages in tragedies waarin de held weet dat zijn lot hier ligt, dat de dood om de hoek staat. Hij gaat door, ondanks alles. Er is iets Homerisch aan hem.

– En Déborah François?
– Ik heb veel Belgische actrices gecast, maar nooit Déborah François. Enkele jaren geleden deelden we de wens om samen te werken. Belgische actrices hebben de bijzonderheid dat ze niet te ver gaan: ze pakken de rol en belichamen die onmiddellijk en geven er iets heel dynamisch en energieks aan. Ze gaan ervoor. Het is erg prettig voor een regisseur om zo’n sterk vermogen te hebben om een rol meteen te belichamen. Ik heb de indruk dat Déborah een actrice zonder grenzen is, net als Émilie (Dequenne, die Lucas Belvaux regisseerde in Pas son Genre (2014) en in Chez Nous in 2017, noot van de redactie). Het zijn complete actrices. Déborah heeft iets norsers over zich dan Emilie, die ik me herinner als zonniger en feller. Déborah heeft dat je-ne-sais-quoi in haar ogen dat doorschemert in de film. Dat is echt goed, want ik wilde dat soort stoerheid.

– Alle drie de personages zijn zichtbaar gekweld. Waarom?
Ze hebben een verschrikkelijke jeugd. Ze kunnen zich niet ontwikkelen tot normale mensen omdat ze alleen de meest verschrikkelijke dingen in het leven hebben meegemaakt. Madame is verlaten en verkocht, ze heeft niets gekozen in haar leven en ze heeft geen jeugd. Ramzy’s personage heeft oorlog meegemaakt, maar waarschijnlijk ook een gewelddadige jeugd en adolescentie. Hetzelfde geldt voor Skender, die de oorlog in Sarajevo en het verval dat daarop volgde heeft meegemaakt. Ze kenden alleen geweld en de harde, lelijke kant van het leven. Het is een film over omgekeerd leren. Meestal zijn het de kinderen die, als ze eenmaal tieners zijn, ontdekken dat het leven niet alleen maar rozengeur en maneschijn is. De drie personages in de film ontdekken dat het leven niet alleen hard is, maar ook mooi kan zijn. Het is een soort epifanie, een plotselinge openbaring dat er iets moois, lichtgevends en menselijks aan het leven is. Het is een film noir, à la Soulages. Zwart met menselijk licht, ook in het boek. Ik wilde een lichtgevende film maken.

– Het is verrassend dat een vrouw een klopjacht op mannen organiseert
– Er is geen reden waarom een vrouw niet af en toe de slechterik zou kunnen spelen. Ik vond het een prima rol en dat het belangrijker, interessanter was om een vrouw te hebben. Wat maakt dat een mens een ander mens wil vermoorden, behalve een soort pure waanzin, interesseerde me niet. En dus, vanaf het moment dat het een vrouw is, was er een andere weg, een weg die meer uniek, complexer en waarschijnlijk ook eerlijker was. Er is iets met wraak, niet alleen persoonlijke wraak, maar iets diepers en verrassender dan je van een man zou verwachten. Ik zag Linh-Dan Pham in Indochine (1992) van Régis Wargnier, wat haar eerste film was. Ze was een prachtige pianiste in De battre mon cœur s’est arrêté (Michel Audiard, 2005). We kruisten elkaars pad toen ik acteur was in Pars vite et reviens tard (Régis Wargnier, 2007). Linh-Dan Pham woont en heeft voornamelijk in Londen gefilmd. Toen het ging om het vinden van een actrice van haar afkomst(Frans-Vietnamees, noot van de redactie) en leeftijd – er zijn er niet zo veel – zei ik tegen mezelf dat Linh-Dan Pham dit dubbele karakter had dat heel grappig kan zijn en tegelijkertijd heel dominant en bijna stoer.

– We zien de oorlog niet. Maar de klassenstrijd is heel duidelijk te zien op
. De klassenstrijd staat centraal in de film. In onze samenleving hebben we het voortdurend over geld. We weten wat het met mensen doet, net als oorlog met mannen. De waanzin van Madame is alleen mogelijk omdat ze veel geld heeft, net als Elon Musk. Zonder geld zou hij veel minder kwaad doen.

Foto omslag: © David Koskas Bizibi